ប្រវត្តិលោកតាដំបងក្រញូង [ភាគទី៣]

ពង្សាវតារសម្តេចវាំងជួន បានសរសេរថា ព្រះបាទចក្រព័ត្រព្រះមហាក្សត្រខ្មែរទី ១៦ បានសុគតនៅក្នុងឆ្នាំជូតក្នុងព្រះជន្ម៤៩វស្សា។ ព្រះអង្គសោយរាជ្យបាន ២៩ឆ្នាំ។ ពង្សាវតារវត្តទឹកវិលបានបញ្ជាក់ថា ដំបងគ្រញូងកាលបើបានជ័យជំនះត្រួតត្រានគរហើយ បានរៀបចំធ្វើបុណ្យបូជាព្រះសពព្រះបាទចក្រព័ត្រ ហើយយកព្រះអដ្ឋិធាតុព្រះអង្គទៅបញ្ចុះនៅភ្នំក្រោម។

ថ្ងៃ១០កើត ខែពិសាខ ឆ្នាំឆ្លូវ ព.ស ១៥៤៥ ត្រូវនឹង គ.ស ១០០១ ដំបងគ្រញូងកូនរាស្រ្ត សាមញ្ញដែលមានពង្សចេញពីស្រទាប់ប្រជាជនកសិករបានទទួល អភិសេកឡើងសោយរាជ្យ សម្បត្តិគ្រប់គ្រងប្រទេសកម្ពុជា។ ដំបងគ្រញូងក្លាយជាស្តេចទី ១៧ បន្ទាប់ពីព្រះបាទចក្រព័ត្រ ហើយបានដាក់ឈ្មោះថ្មីជាព្រះមហាក្សត្រថា ព្រះបាទគោត្តមអមរទេវរាជ។

គ្រាន់តែបានទទួលជ័យជំនះឡើង កាន់អំនាច និង សោយរាជ្យភ្លាម ស្តេចដំបងគ្រញូងមិនបង្អប់ទុក ងោយរាជវង្សានុវង្ស ព្រះមហាក្សត្រមុនបានសុខឡើង។ ព្រះអង្គចេញបញ្ជាទៅគ្រប់ មន្ត្រីពលសេនាទៅតាមភូមិស្រុក តំបន់នានាក្នុងព្រះរាជាអាណាចក្រអោយដើរស្រាវជ្រាវ ឆែកឆេររក ចាប់ចងឃុំឃាំងសមាជិកក្រុមព្រះញាតិវង្សទាំងអស់ ហើយយកទៅសំលាប់ចោល ដោយដុតក្នុងភ្លើងទាំងរស់។

ថ្លែងពីព្រះបទុមកុមារ បុត្រច្បងព្រះបាទចក្រព័ត្រ ដែលទើបតែមានអាយុ១៣វស្សាភ័យភិតឥតឧបមាហើយ បានគេចលួចរត់រួចផុតពីកណ្តាប់ដៃពួកស្តេចដំបងគ្រញូង។ ព្រះអង្គបានទៅសាងផ្នួសជាងសង្ឃ ក្នុងព្រៃភ្នំក្រំថ្ម ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក។ គេបានដឹងថាព្រះអង្គមិនដែលទាក់ទង ឬ និមន្តចេញចូលកាត់តាមស្រុកភូមិអ្នកស្រុកឡើយ ហើយគេបានដឹងទៀតថា ព្រះអង្គបានរៀនចេះចាំគ្រប់សិល្ប៏សាស្ត្រ វេទមន្តវិជ្ជាការខ្លាំងពូកែអស្ចារ្យ។

ចំនែកឯព្រះរាជបុត្រទី២គឺ ព្រះសិរីកុមារ ដែលទើបតែមានព្រះជន្ម៥វស្សារួមជាមួយនឹងមេដោះ ខំរត់ពួនគេវេះវាងយករួចខ្លួន ដែរតែរត់មិនផុតត្រូវក្រុមសេនាដំបងគ្រញូង ចាប់បាន។ ព្រះសិរីកុមារត្រូវពលសេនាទាំងនោះចាប់គ្រវាត់បោះចូលទៅក្នុងភ្នក់ភ្លើងដើម្បីអោយ ស្លាប់។ នាកាលនោះពេលល្ងាចព្រលប់យប់បន្តិចហេតុតែសំណាងបុណ្យ បារមីមកជួយទាន់ស្រាប់តែ ពលទាហានមួយក្រុមមកដល់មើល ឃើញប្រទះនឹងភ្នែក ក៏កើតមានចិត្តសង្វេគអាណិតអាសូរ នាំគ្នាំអូសទាញអូសព្រះសិរីកុមារ ចេញពីភ្លើងយកមកលាក់ ទុកក្នុងគម្តោតផ្តៅក្រែក ហើយក៏នាំគ្នារត់បាត់ទៅ។ ព្រះអង្គមិនសុគតទេ គ្រាន់តែត្រូវភ្លើងឆាបឆេះរលែះរលួយមានដំបៅ ស្លាកស្នាម ពាសពេញរាងកាយតែប៉ុណ្ណោះ។

បន្ទាប់មកចៃដន្យអ្វី មានព្រះសង្ឃមួយក្រុមនិមន្តកាត់មកតាមនោះ បានយល់ឃើញ ព្រះសិរីកុមារស្ថិតក្នុងសភាពដ៏សែនខ្លោចផ្សារដូច្នេះ ព្រះសង្ឃទាំងអស់អង្គ មានចិត្តមេត្តាករុណា សង្គ្រោះជួយរើសយកទៅចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា។ អស់កាលយូរបន្តិចមកដំបៅព្រះរាជកុមារក៏បានជាសះស្បើយ តែដៃជើងរបស់ព្រះអង្គ ត្រូវឡើងក្រញឹងក្រញង់រួញជាប់គ្នា រកដើរមិនកើត។ ដើម្បីនឹងធ្វើចលនាទៅមុខថយក្រោយ ទៅឆ្វេងទៅស្តាំងព្រះអង្គខំប្រឹងរំកិលដោយគូទ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាអ្នកផងទាំងពួងដាក់ឈ្មោះអោយថា ព្រហ្មកិល។ អ្នកខ្លះទៀតនិយមហៅ ពញាក្រែក ព្រោះព្រះសង្ឃបានរើសយកចេញពីគម្តោតផ្តៅក្រែក។ ឥលូវយើងនឹងអធិប្បាយនិយាយអំពីស្តេចដំបងគ្រញូងក្សត្រខ្មែរទី ១៧វិញ ព្រះអង្គសោយរាជ្យបាន ៧ឆ្នាំ ៧ខខែហើយ។ ថ្ងៃមួយព្រះអង្គបានកោះហៅ ព្រះរាជហោរាមកទស្សន៏ទាយមើលជោគជតារាសីរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គចង់ដឹងថា តើមានអ្នកមានបុណ្យណាមួយអាចមក ដណ្តើមរាជ្យពីព្រះអង្គឬទេ? ហោរាវាយលេខអត្តៈ គន់គូរបូកសង គុណចែកចុះឡើង មើលទៅឃើញថាព្រះអង្គ ដំបងគ្រញូងសោយរាជ្យសម្បត្តិ ប្រទេសកម្ពុជាបានតែ ៧ឆ្នាំ ៧ខែ និង ៧ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ៧ថ្ងៃទៀត ព្រះអង្គនឹងត្រូវអស់បុណ្យ។ ពេលនោះមានអ្នកមានបុណ្យនឹង ចេញមកដណ្តើមយករាជ្យសម្បិត្តជាមិនខាន។

លឺសូរហោរាទស្សទ៏ទាយដូច្នេះ ស្តេចដំបងគ្រញូងនឹកគិតថា បើអ្នកមានបុណ្យនោះចេញមកមែន យើងនឹងយកដំបងគ្រញូងរបស់យើង គប់វាអោយបែកខ្ទេចម៉ត់តែម្តង។ បើយើងវាយកម្ទេច យកជ័យជំនះមិនបានទេ នោះយើងនឹងសូមចុះចាញ់ហើយ យើងនឹងលើករាជបល្ល័ង្គថ្វាយភ្លាម ដើម្បីជៀសវាងកុំអោយកើយមានសង្គ្រាមកាប់សម្លាប់បង្ហូរឈាមគ្នា។ ដូច្នេះប្រទេសជាតិខ្មែរក៏មិនរងទុក្ខវេទនាព្រាត់ប្រាស់ មិនមានកម្មពៀរវេរាដោយសារតែ រូបយើងដែរ។ ឯរូបយើងសោត ក៏គ្មានជាប់ជំពាក់កម្មពារ នឹងបណ្តាជនខ្មែរ ហើយយើងក៏គ្មានអ្នកណាអាចដាក់កំហុស ផ្តន្ទាទោសជេរប្រទេសផ្តាសា តកូនតចៅរៀងរហូតទៅដែរ។

ដំណឹងទស្សទ៏ទាយបានលេចលឺជ្រួតជ្រាបទៅដល់ប្រជានុរាស្រ្តគ្រប់ទិសទី។ ថ្ងៃទី៧មកដល់កាលណា មនុស្សម្នាអ្នកស្រុកភូមិ ពីគ្រប់ដំបងជិតឆ្ងាយ នាំគ្នាមកមហានគរជួបជុំ កុះករ កកកុញទ្រហឹងអឺងកង រង់ចាំមើលអ្នកមានបុណ្យ។ ពញាក្រែក ឬ ព្រហ្មកិល ចង់ទៅទីក្រុងដែរ ហើយក៏សុំសេចក្តី អនុញ្ញាតិពីព្រះសង្ឃដើម្បីមើលអ្នកមានបុណ្យនឹងគេដែរ។ កាលនោះ (ព្រហ្មកិលមានអាយុ១៧ឆ្នាំ នេះបើតាមពង្សាវតារវត្តកោកកាក) នាយខំប្រឹងរំកិលចែវគាស់លើដីអូសគូទធ្វើដំនើរ យ៉ាងសែនត្រដាបត្រដួស តាមផ្លូវឆ្ពោះទៅកាន់មហានគរដោយមានជំនឿ និង សង្ឃឹមថា បើមានអ្នកមានបុណ្យចេញមកមែន អ្នកដែលមានជម្ងឺមានរោគា ព្យាធិ មនុស្សខ្វាក់ មនុស្សខ្វិន មុខនឹងតែជាសះស្បើយ មើលឃើញ ដើររួច ដូចដើមជាមិនខាន។

សូមរង់ចាំអានបន្ត ប្រវត្តិលោកតាដំបងក្រញូង [ភាគទីបញ្ចប់]